Heldin
Haar vriendin, die al een paar jaar lijdt aan angst en depressie belde op: “Ik kan niet meer, ik zie er niet meer doorheen.” “Zal ik dan toch maar naar je toe komen?” Een hoopje ellende deed open. “Weet je ik ga je toch een knuffel geven, desnoods stap je daarna maar onder de douche” Een dikke knuffel volgde, een lichaam dat ontspande, een enorme huilbui die volgde. En een verschil van dag en nacht. Hier kan geen medicijn tegenop. Wandelen deden ze al vaker. Haar vriendin angstvallig op ruim 1,5 m, maar blijkbaar was dat niet genoeg… er was meer nodig om in leven te willen blijven en er geen einde aan te maken. Mijn moeder, mijn heldin.
Belang van aanraking
Weet je noem me maar asociaal, disloyaal, egoïstisch of nog ergere veroordelingen die ik langs zie komen (eigenlijk wil ik al die negatieve discussies en berichtgeving niet lezen, maar ergens doe ik het toch). Ik ben blij dat ook steeds meer de andere kant wordt belicht door allerlei deskundigen. Er zijn al weet ik hoeveel psychologische onderzoeken geweest, die bewezen hebben hoe groot het belang is van liefde, intimiteit, aanraking, maar ook van zelfbeschikking en autonomie. Hoeveel slachtoffers vallen er aan de andere kant door de maatregelen?
Drempels
Naar aanleiding van 3 verschillende berichten op een rij heb ik besloten dit artikel te schrijven. Met name het artikel “Een aanraking is een eerste levensbehoefte” in de Volkskrant triggerde dit.
Ik heb echt wel over flink wat drempeltjes heen moeten stappen en ik blijf selectief ook in wie ik opzoek en op welke manier. Het is niet mijn intentie op te roepen tot burgerlijke ongehoorzaamheid. Wel om een andere kant onder de aandacht te brengen. Alles heeft altijd minstens twee kanten, de kunst is voor mij om dat altijd te blijven zien, ook de pijn of de onmacht die eronder zit. Ik wil uitgaan van in eerste instantie een positieve intentie van een ieder om vanuit de kennis, de ervaring en het vermogen in het moment te doen wat zij denken dat het beste is voor zichzelf, voor een ander. Van daaruit probeer ik voor alle perspectieven begrip en respect op te brengen. En binnen alles constant dichtbij mezelf blijven en daar de waarheid vinden die kloppend is.
Puber eigen wijsheid
Mijn puberdochter van 14 schreef samen met haar vriendin uit eigen beweging een betoog over ‘Waarom thuisonderwijs niet goed is voor kinderen’, Ze haalden allerlei ontwikkelingspsychologische achtergronden erbij om hun eigen ervaringen, met name het gemis aan sociaal contact met leeftijdsgenoten, te onderbouwen. Diezelfde puberdochter die een half jaar geleden nog boos reageerde als ik zei: “Veel plezier op school” met “Mam, tssss het is school en dat is sowieso stom!” Nu kan ze niet wachten om weer naar school te mogen.
Collectieve angst
Wat ik zie is dat er ontzettend veel angst, spanning, paniek, wantrouwen en boosheid heerst bij een groot deel van de bevolking. Collectief wordt er van alles aangeraakt, mensen raken in de kramp.
Emoties die ikzelf niet ervaar tov ziek worden of zelfs doodgaan. Behalve dan als ik denk aan mijn kinderen en dat ik hun dat verdriet niet zou willen aandoen. Niemand wil dealen met het feit dat een dierbare iets ernstigs overkomt, maar geldt dat niet voor alles wat iemand kan overkomen? De reden dat ik thuis zit, is enerzijds heel eerlijk gezegd en een vrij slappe reden vind ikzelf, omdat ik de woede van anderen niet over me heen wil. Anderzijds omdat ik het niet op mijn geweten wil hebben een ander mogelijk iets aan te doen, maar is dat zo vraag ik me steeds meer en meer af?
Multi dimensionale voeding
Ikzelf word gevoed en kan iets voor anderen betekenen door verbinding met andere mensen, trainen, coachen, dansen, knuffelen, diepgaande gesprekken en (oog)contact. Ik werk keihard om alles nu online te doen met de beperkte financiële middelen die ik nu tot mijn beschikking heb, maar ligt daar mijn grootste kracht? Mijn talent om anderen te ondersteunen staat te popelen om benut te worden. En ja ook ik wil graag in mijn eigen levensonderhoud en dat van mijn kinderen kunnen voorzien en het potje raakt op…
Pad van overgave
Ik geloof in dat ‘everything happens for a reason’ en dat houdt mij overeind en ondanks alles nog redelijk relaxed en positief. Ik gebruik deze tijd om de confrontatie met mezelf aan te gaan, oud zeer en verdriet, hardnekkige overtuigingen en patronen. Soms word ik ook wel eens moe van mezelf. Altijd die drang om door de donkere stukken heen te gaan om er sterker en lichter uit te komen. Maar sinds ik dat pad ingeslagen ben, kan ik ook niet meer mijn kop in het zand steken. Ook al vluchten sommige mensen daardoor van me weg. Het maakt ook ruimte vrij voor nieuwe ontmoetingen en ervaringen, die wel met mij mee resoneren. Het is mijn manier om mijn volle potentieel te leven. Regie te houden over mijn eigen emotionele en innerlijke processen en te kunnen handelen met alles wat me overkomt. Het is mijn levensmissie geworden zowel in werk als privé. Mezelf liefhebben, opladen, steeds dieper naar binnen en zijn met er in de kern aanwezig is, zonder het contact met mijn lijf, de aarde en de realiteit te verliezen. Dat vraagt een flinke dosis zelfdiscipline, totale verantwoordelijkheid nemen voor mezelf en alles wat ik om mezelf heen heb gecreëerd, overgave, geduld, (zelf)vertrouwen en zelfliefde… en dat met alle vluchtroutes en verleidingen op de loer. Dat voelt af en toe zwaar k#t kan ik je wel vertellen. Maar hé zonder donker weet je ook niet echt wat licht betekent!
Steun en liefde
Ik besef ook dat er heel veel mensen zijn die niet in staat zijn zo diep te graven in hun eentje en dat wellicht ook bullshit vinden. Mensen die tegelijkertijd ook geen uitweg zien en volkomen klem komen te zitten zeker in deze tijd. Ik weet hoe het is, ooit stond ik er ook zo in. Pas toen ik met mijn rug tegen de muur werd gezet, kon ik voor mezelf niet anders dan besluiten deze weg in te slaan. Simpelweg omdat de weg van slachtoffer, dader, aanklager me niet paste. Juist nu zou ik voor die mensen, die in die put zitten en niet weten hoe eruit te klimmen, zo graag van betekenis zijn. Weet en voel dat mijn onvoorwaardelijke steun en liefde naar je uit gaat met een hele dikke, al dan niet virtuele, knuffel 
“